Li gor anketeke dawî baweriya gel ya bi serokerkaniyê û artêşê, Dadgeha Bilind û sîstema edaletê pir kêm bûye, êdî milet weke berê baweriya xwe bi artêşê nîne, jê bawer nake.
Êdî milet bi derewên bêterefî û serxwebûna Dadgeha Bilind, mahkimeyan û sîstema edaletê nayne.
Ji dêlî van dezgehan, bawriya milet bi siyasetê, bi siyasetmedaran û bi meclîsê zêdetir bûye.
Li ser pirsa, ”baweriya we herî zêde bi kîjan dezgehê tê?”, pûlis pûana herî zêde girtiye.
Piştî pûlisan, serokkomar, meclîs û serokwezîr tê.
Artêş, Dadgeha Bilind, dad û sîstema edaletê daketine rêza herî xerab, dereceya ku êdî piraniya milet baweriya xwe bi van dezgehan nayne.
Ji îtîbarketina van dezgehan da bêguman rol û tesîra tevgera kurd ya netewî pir mezin e, ji ber ku van hêzan bêqanûnî li hember kurdan kirine, kurd qetil kirine, mal û gundên kurdan wêran kirine û tiştek jî bi kesî nehatiye.
Îro ev sûc û cînayetên yek bi yek eşkere dibin, çapemenî dinivîse, bîrûraya giştî fêr rastiyê dibîne, fêr dibe.
Berê çapemeniya tirk û qelemên kemalîst tim bi pozbilindî digotin dezgeha(saziya)ku milet herî zêde baweriyê pê tîne ”artêş” e, ”serekerkanî” ye, edalet e…
Lê di van salên dawî da piştî ku hemû pûrên artêşê û serekerkaniyê derket, bi dehan derew, qetil, cînayet, planên darbeyên leşkerî û yên qetlîamên mezin yek bi yek eşkere bûn, milet êdî nema baweriya xwe bi artêşê tîne.
Berê, artêşê çi bikira jî xwedêgiravî milet dîsa jî jê hez dikir, lê êdî ew dewran qediya, êdî milet naxape.
Helbet leşker û berdevkên wan ewê bibêjin ku ev netîceya şerê psîkolojîk yê li hember wan e, hukûmeta AKP-ê û dijminên wan, artêş ji çavê milet da xistine, îtîbara artêşê şikandine.
Lê çi dibêjin bira bibêjin, netîceyê naguhere, milet hêdî hêdî fêm dike ku artêş ne layiqê wê îtîbarê û baweriyê bûye.
Ji bo pêşeroja Tirkiyê ev, pêşketineke pir baş e.
Leşkeran, berê bi riya çapemeniyê û dezgehên kemalîst yên di bin emrê xwe da milet dixapandin, nedihîştin kes bêqanûnî, nelirêyî, sextekarî û terora wan fêr bibe, bibîne.
Lê di van salên dawî da beşekî çapemeniyê jî ji bin kontrola wan derket, êdî weke berê nikanin sextekarî, dizî, qetil û cînayetên xwe veşêrin.
Planên darbeyan, leşkerên ew bi xwe dikujin, qereqolên ew bi xwe bomberdûman dikin yek bi yek îfşa dibin.
Û ev yek jî çavê milet vedike, milet dibîne ku heta nuha derew li wan kirine, ew xapandine.
Di anketê da tiştekî din yê ku meriv kêfxweş dike zêdebûna baweriya bi siyasetê û siyasetmedaran e.
Berê li gel baweriya bi artêşê, di nava milet da bêbaweriya bi dezgeha siyasetê û siyasetmedaran ra jî di dereceya sifirê da bû.
Lê bi vê anketê diyar dibe ku ev rewş jî guherî ye, baweriya bi artêş kêm û ya bi siyasetê û siyasetmedaran jî zêde bûye.
Dema milet hêviya xwe ya çareserkirina gelşan ji artêşê qut bike, bi çavê hêz û dezgeha xelaskar lê nenêre, ji dêlî wê ve baweriya xwe bi siyasetê û siyasetmedaran bîne pir baş e, demokrasî ewê li Tirkiyê bi pêş keve, çareserkirina mesala kurd ewê hêsantir bibe.
Ji ber ku kurd ancax dikanin bi siwîlan ra rûnin, bi wan ra mesela xwe nîqaş û çareser bikin, ev yek bi leşkeran ra ne mimkûn e.
Aliyên kurd ne leşker û general in, siaysetmedar in.
Lema jî tesîr û hegemonya leşkeran ya li ser siyasetê û siyasetmedaran çiqasî zû bişkê, kêm bibe ji bo kurdan hewqasî baş e.
Loma jî ji tirkan û AKP-ê bêtir, dibê kurd bi vê ”bêîtîbarbûna” artêşê kêfxweş bibin.
Çimkî zeîfketina leşkeran ewê karê me kurdan hêsantir bike…
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar