Çûyinê bi macerayê dest pê kir

Piştî 31 sal hesret û xeyalên kûr û tevlihev nîhayet rojek hat min bawilên xwe tev kir û ketim ser riya Kurdistanê, welatê ku bi salan xem û xeyalên wî di dilê min da pêl dida, bi hesret û evîneke mezin min bîriya wî dikir.
Dibêjin xwediyê sebrê mîrê Misrê…
Yê min jî bû ew mesele, min 31 sal sebir kir û taliya talî ez gihîştim mirazê xwe, Kurdistana xwe ya şîrîn…
Ez dixwazim ji destpêkê, yanî ji Swêdê dest bi nivîsa xwe bikim.
Min gelek caran di vî quncikî da nivîsand, berî çûyinê ez gelkî bi heyecan bûm. Esas meriv dikane bibêje ”tirs” û heyecan tevlihev bû.
Berî çûyinê bi rojekê me tiftarê xwe tev kir, bawilên xwe girê da û em man li bendî saeta çûyinê.
Şeva emê herin xewn neket çavê min.
Abidê Diyarbekirî ewê bihata em bibirana balafirxaneyê.
Yanî bawilên me girêdayî, şufêrê me hazir û îşê me saxlem bû.
Em sibê zû rabûn, min got em careke din bawilên xwe saxî bikin. Herdu bawilên me jî nuh bûn, yek bi kod bû, dibê me kod bidayê.
Ez nizanim me çawa kir, tu nabê me pasportên xwe jî bi şaşî kiribû wê bawila bi kod.
Min xest ez bawilê vekim, lê venebû, koda wê nehat bîra min. Lawikê me yê biçûk got, bavo ez dizanim, tu ji min ra bihêle û lê xebitî.
Geh nîvçe vekir, geh girt, lê dawiya dawî bawil hat girtin û venebû. Pasportên me têda man û wext li me teng bû.
Min telefonî dikana ku min bawil(walîz)jê kirîbû kir, jinikê piçekî alîkariya me kir, lê dîsa venebû. Dûra got, ez bi telefonê nikanim koda bawilê ji te ra bibêjim, dibê tu bawilê binî vir, belkî tu "diz" î...
Min got ezê bawilê biçirînim, xanimê nehîşt.
Min rabû berê xwe da dikana min jê kirîbû. Berî ku were girtin, min xwe gîhandê. Jinikê bawila min vekir û piştra jî şîfredana wê fêrî min kir.
Min bi lez û bez xwe gîhand mal.
Abidê Diyarbekirî di wexta xwe da hat.
Min mesele jê ra got, em keniyan.
Min got ev ne elameta xêrê ye, heger destpêk wiha be, dawî ewê xerab biqede.
Xanimê av bi ber dilê min reşand, got tişt nabe.
Em ketin rê, me berê xwe da balafirxaneya Stockholmê.
Belkî 2-3 saet wexta me hebû.
Me bi rê da qala tiştên ku dikanin bibin dikir, ken û henek tevlihev dibûn.
Lê min tim li saeta xwe dinêrî, min bala xwe didayê balafirxane xuya nake. Abid jî tim dibêje, meraq neke, wext pir e, em digihîjinê.
Dawiya dawî me hew nêrî ku bajarê Uppsalayê 10 km ya tiştekî wiha maye, yanî em ji balafirxaneyê gelkî buhurîne, gihîştine Uppsalayê.
Abid matmayî ma, xwest vegere lê nikanîbû vegeriya, ji mecbûrî em çûn gihîştin rondêla Uppsalayê û ji wir vegeriyan.
Li ser vê, min got weleh belayek li pêşiya min e, dema şofêrekî wekî Abidê Diyarbekrî xwedî tecrûbe rê şaş bike ev yek ne îşaretke xêrê ye.
Abid ji alîkî da şerm dikir, ji aliyê din da jî dixwest min teskîn bike.
Lê hîn û hîn jî ez nizanim gelo bi rastî rê şaş kir, ya jî bi qestî, ji bo ku hinekî min bitirsîne wer kir ez nizanim.
Ez serê we neêşînim, berî ku balafira me rabe me xwe gîhandê.
Camêr alîkariya me kir, bawilên me teslîm kir.
Dûra hevalên min Riza Polat û Yilmazê Licî hatin, me mesele ji wan ra jî got, ew jî pê keniyan û heryekî li gor xwe şiroveyek kir.
Erê ez li ba wan rûniştîbûm, min sohbet dikir, lê hiş û aqilê min li dereke din bû, min ketina Tirkiyê, li balafirxaneya Stenbolê rûbirûbûna pûlis xeyal dikir...
Gelo ewê çi bibe?
Netîce saeta çûyina me hat û me xatir ji hevalan xwest û em çûn ketin hundur, me berî da balafira xwe û Stenbolê...
Sibe jî balafirxaneya Stenbolê, rûbirûbûna pûlisê kontrolê û pêşwazîkirina hevalan...