Min ji "facebookê" hez nekir

Ez nizanim çima, lê axir min ji vê quzulqurta ”facebook”ê qet hez nekir, dilê min qet lê rûnenişt, xwîna min lê germ nebû.
Ji xwe gelek tiştê min ji dinyê der e…
Du hefte berê(11/3) Heyder Diljen û xanima xwe bi serê min da xwendin, gotin, Zinar, facebook tiştekî ecêb e, her roj bi sedan, belkî jî bi hezaran kes tiştê meriv dixwînin û nizanim çi dibe û çi nabe…
Bi pesindana facebookê qiyamet rakirin.
Bi taybetî jî Heyder gelkî xweş kir, bi propagande û reqlama facebookê aqil ji serê min bir.
Min jî got, weleh xêra xwediyê, ji xwe ez jî li erd û asîmanan li xwendevanan digerim, wê demê ezê jî dest pê bikim…
Ez bi lez û bez çûm mal û bi alîkariya biraziyê xwe, min jî rabû ji ”kêmaqilî” xwe tevî hingedinga facebookê kir.
Û ev 11 roj in ku ez jî endamekî facebookê me û her roj du sê caran riya xwe pê dixim, ziyaret dikim.
Lê kêfa min qet jê ra nehat, ez dibînim ku alavekî ne li gor min û xebata min e, platformeke li gor xortan û kesên ku dixwazin bilizîn, wexta xwe bi tiştekî, bi sohbetan biborînin e.
Tiştê heta nuha min kiriye bi piranî min nivîsên xwe anos kiriye.
Min digot belkî ezê kanibim nivîsên xwe jî di vir da biweşînim, lê nuha ez dibînim ku facebook ne platformeke wiha ye.
Ji platformeke nivîsan û minaqeşeyên cidî bêtir, meriv tenê ji hev ra dibêje ”merheba”!, bi du sê gotinan li halê hev dipirse, henekekê dike, bala xwe dide risman, bi çend gotina qala bûyerekê dike û hwd.
Tiştên wiha ne li gor min e, ez hez nakim ku her roj çend rismên xwe ya jî albûmeke xwe ya risman têkim facebookê, bi milet ra henekan bikim û bibêjim ”bijî”, min jê hez kir…
Hin kes hene bêguman ji facebookê gelkî hez dikin, fena ku herin çayxaneyekê û wexta xwe biborînin, bi însanan ra bipeyivin.
Bêguman ji bo gelek kesên ku wexta wan ya zêde heye, bêkar in, tenê ne, bêmijûlî ne facebook baş e.
Lê ji bo min nabe, ne li gor hewcedariya min e.
Ez ne li pey borandina wextê me, ez li pey armacake siyasî me, ez dixwzim tiştê siyasî bibêjim.
Helbet ev nayê wê maneyê ku tiştên ez di bloga xwe da dibêjim gelkî girîng in. Na, qesta min ne ev e.
Ez dixwzim bibêjim ji bo min wext gelkî girîng e, her şev 2-3 saet wexta min heye, ew jî ji ber ku min dev ji xwendina kitêban berdaye, xanimê li salonê tenê dihêlim û li telewîzyonê jî pir kêm temaşe dikim, loama ev wext heye.
Îcar ez rabim vê wexta pir hindik jî di facebookê da bidim tiştên ne mayinde, ”leqleqa vala” û ”henekên” nehewce û bêxwê ne ûjdan e.
Wê demê ezê nikanibim bloga xwe bidomînim.
Bi ya min tiştê ku ez di blogê da dikim baştir e, bi kêmanî li gor facebookê xebateke mayinde/baqîtir e.
Loma jî ezê ziyaret, çûnûhatina xwe ya facebookê pir kêm bikim.
Lê helbet anonsa nivîsên xwe ezê her bidomînim.
Tiştekî din jî ez naxwzim her roj, gav û saetê rismên dost û hevalên ku serê salan e ku min nedîtiye bibînim, dîtin û fikrên wan yên rojane taqîb bikim û bizanibim.
Ev têkilî û agahiya rojane, bi riya înternetê be jî agirê hesret û bîrîkirinê vedimirîne, tu espiriya xerîbiyê, dûrîtiyê namîne.
Min ji vî aliyê facebookê jî hez nekir…
Lê wiha ye, dema aqilê meriv ne ji kîsê meriv, ji kîsê xelkê be zû dereng meriv tim poşman e û weselam …