Min îro belayek din ji xwe ra vekir, blogg ne bes bû, min ”facebook” jî lê zêde kir…
Dibêjin rûvî berê nediçû qulê rabû hejek jî bi dêla xwe va kir…
Îro Heyder Diljen û xanima xwe hatibûn Stockholmê, telefon kir, mel i bajêr hevdu dît….
Piştî vexwarina qahwê me sohbet germ kir, yek ji vir, yek ji wir, mijar hat ser çûna min ya welêt.
Ji ber ku Heyder çend caran çûye û hatiye loma jî ew xwedî tercûbyeyeke kûr û dûr e, heger bi zanetî ”temî û şîretên” xerab li min nekiribe, gelek tiştên baş ji min ra got…
Esas xwedêgiravî bi tesadufî emê eynî rojê û bi eynî balefirê biçûna, lê dûra çawa bû ez nizanim çûna wî du rojan ket pêş min…
Ji min ra got, ji bo ku ew li Diyarbekrê bi ”merasim” were pêrgî min loma ew 2 rojan berî min diçe...
Min jê ra got, ez hêvî dikim ku ji siûda min ya xerab ra wê rojê tu nexweş nekevî…
Belê, nuha jî ez werim ser mesela ”facebook”ê…
Di nava sohbetê da Heyder qala başî û awantajên facebookê kir, got, Zinar tiştekî ecêb e, ji bloggê pir û pir baştir e, di eynî deqîqeyê da bi sedan însan ji gotinên te,ji nivîs û tevgereke te haydar dibin.
Û tu jî ji yên wan agahdar dibî…
Welhasil gelkî pesnê facebookê û feydeyên wê da…
Li hember tiştên wî gotin devê ji min ji hev çû, di cî da dilê min bijiya facebookê.
Min got weleh li ciyê karê min salek ya jî du sal berê xanimekê ji min ra tiştek çêkiribû, lê min heta nuha tu carî bikar neaniye, ji ber ku min newêrîbû, lê ezê herim li binêrim.
Gava ez hatim mal, min e-maila xwe vekir.
Min dît ku wa ye biraziya min Dîcle, bi riya facebookê tiştek şandiye, lê ji ber ku bi îngilîzî bû min tiştek jê fêm nekir.
Tesaduf, biraziyê min Firat li mala me bû, min jê ra got jaho Firat, caranan bi navê hin nas û ne nasan ev ”facebook” ji min rat ê lê ez tim davêjim.
Ma vana çi ji min dixwazin?, ev yek.
Û ya din jî îro Heyder pir pesnê vê facebookê da, hela ji kerema xwe ra carê lê binêre.
Camêr keniya, got, apo tenê bibêje ”erê”, vana dixwazin bi te ra bibin hevalê facebookê.
Ê min got madem wisa ye, hela carê xêra xwe li binêre…
Weleh di nava çend deqîqeyan da camêr vira tikand, wira tikand, ji wê pirsê ra got erê, ji ya din ra got na û facebooka min temam kir.
Û dûra jî got, de kerem ke were lê binêre…
Heyran min hew bala xwe dayê cimat geriya ye û şêwr germ e, tu kê bixwazî heye.
JiYaşar Abdulselamoglu bigre heta bi Mahmût Kîper, belkî sedan dost û hevalên min derketin hember min û bû gujîna bersîvên “tu bi xêr hatî facebookê”...
Ez matmayî mam, min ji xwe ra got, welehî Heyder rast gotiye, bi rastî ev facebook tiştekî pir baş e, dibê ez jî ne bi carê da lê hêdî hêdîka xwe tevê kim û pê hinekî bibim aşînayê wê...
Yanî êdî ne di blogê tenê, di facebookê da jî hûnê rastî min bên.
Dibêjin ava cerê/kûzê nuh destpêkê cemidî ye, facebook jî îşev bi min gelkî xweş hat...
Lê ji ber ku li vir cimat tim geriyayî û fire ye, loma şêwr jî dikane geş bibe, meriv mecbûr bibe “silavê” li xelkê vegerîne...
Ev yek jî dikane gelek wext û zemanê meriv bigre, wext ji nivîsîna meqaleyekê ra nemîne.
Ji ber ku hîn nuh e ez nizanim, hela ka ez binêrim pêşeroj ewê çi nîşanî min bide…
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar