Heger siyasetmedarên tirk ne bêzirav bûna leşker nikanîbûn wiha li wan siwar bûna

Ev du roj in çapemeniya tirk bi heyecaneke pir mezin axaftina serokerkanê giştî Îlker Başbûg şirove dike.
Hinek dibêjin axaftina wî pir ilmî û pir cidî bû.
Hinek dibêjin baş bû lê di filan cî û filan cîyî da neheqî kir, dibê wiha negota.
Hinek jî dibêjin di axaftina xwe da li dîncî û kurdan hinek neheqî kir, dibê hewqas neçûya ser hêzên dîndar û wesaîre…
Lê kêm kes dibêje axaftineke wiha ne mafê Başbug e.
Çi dibêje bira bibêje qet ferq nake, mafê serokerkanekî tuneye weke serokwezîrekî li ser meseleyên welatekî yên siyasî û çareseriya wan dîtina xwe û ya artêşê bibêje.
Tiştekî wisa bêqanînî ye, sûc e.
Li welatekî demokratîk sikandaleke wiha ne mimkûn e, serokerkan nikane weke siyasetmedarekî axaftineke siyasî bike.
Tiştên wiha ancax li welatên paşdemayî, welatên ku di bin teselûta leşkeran da ne mimkûn e.
Heger li Tirkiyê demokrasî hebûya û çapemeniya tirk jî bi qasî misqalê ziriq nesîbê xwe ji demokarsyiyê girtibûya yek rojnamevan jî nediçû li axaftina Başbûg guhdarî nedikir.
Lê ji ber ku çapemeniya tirk çapemeniyeke emirqûlî û di bin emrê leşkeran da ye loma jî hemû giregirên medyayê tam tekmîl beşdarî civîna wî bûn û bêfedî û bêheya 9 kanalan jî hemû axaftina Başbûg zindî dan.
Tu carî 9 kanalan axaftian serokwezîr ya jî serokkomar bi hev ra nedane, ê ya serokerkan didin.
Ji ber ku çapemeniya tirk ji xulamtiya leşkeran hez dike, ji bo wan şerefa herî mezin ew e ku pesnê generalekî bidin.
Ev ne cara pêşî ye ku çapemeniya tirk wiha dike. Kîjan serokerkan dibe bila bibe, hertim vê girîngiyê didin civîn û axaftinên wan.
Û bi vê yekê jî mudaxeleyên leşkeran di çavên xelkê da muşrû dikin. Çapemenî, rewşenbîr û siyasetmedar li dijî kirinên leşkeran yên antîdemokratîk dernekavin, bi vacayî wan diparêzin, normal dibînin.
Çimkî nesîbê xwe ji demokrasiyê negirtine, kêfa wan ji bindestî koletiya leşkeran ra pir tê.
Loma jî bi lez û bez diçin her civînên leşkeran. Heger mensûbên medyayê, rojnamevanên bi nav û deng merivên demokrat bûne ewê neçûna li axaftina wî guhdarî nekirina.
Heger çapemenî weke çapemeniya xelkê bûya nuha ji dêlî pesnê wê gotinê û vê gotina Başbûg bidana, dibê nuha herkesî ew rexne bikira, bigota mafê te tuneye tu axaftineke wiha bikî.
Lê şêleke wiha ji çapemeniya tirk pir dûr e.
Başbûg di axftina xwe da got, ”weke dewlet me tu carî nexwestiye hemwelatiyên xwe yên kurd asîmîle bikin, asîmîlasyon weke sîstem nebûye siyaseta dewletê.”
Ji ber ku mêrik dizane ku kesê jê ra bibêje tu çawa dikanî dereweke wiha mezin bikî, tiştekî wiha ne rast bibêjî?
Ma ne ji perwerdeya bi zimanê kurdî bigre heta bi elîfba û navên kurdî, hemû qedexe ne, siyasetmedarek nikane di civînekê da bi kurdî bibêje ”hela ji kerema xwe ra tasek av bidin min”, de îcar ev ne asîmîlasyon e le çi ye?
Ev 80 sal in dewletê bi hemû îmkanên xwe hewil daye ku kurdan asîmîle bike lê hew kanîbûye.
Loma jî îdîaya ”dewletê nexwestiye kurdan asîmîle bike” dereweke bi boçik e û Başbûg bixwe jî viya dizane…