Di nivîsa xwe ya nehê mehê da(9/12.08)min gotibû ku zêdayiyek ji me ra çêbûye, yanî ez bûme kalikê pitikekî weke şêr û pilingan.
Ji ber ku mala keça mel i bajarekî din e, loma jî heta nuha me neviyê xwe ji nêz ve nedîtibû û nekiribû himêza xwe.
Do, malbata Xamo hemû bi hev ket û me berê xwe da bajarê Nykopingê.
Trafîka Swêd sal bi sal xerabtir dibe. Çend sal berê hemû wasite deqîq bûn û di wexta xwe da dihatin, dema meriv deqîqeyekê jî dereng bima, meriv dizanîbû ku êdî dereng e, ne hewwceye meriv here.
Lê nuha ne were ye, hêdî hêdî dişibe trafîka Tirkiyê, êdî ne bi derengmayinê, bi di wextêhatina trên û otobozan da însan matmayî dimînin.
Ji ber vê yekê trêna me jî bim kêmvagonekê li dora 20 deqîqeyan dereng hat. Ji ber ku vagonek kêm bû hertişt li binguhê hev ket, gotin êdî bilêtên binumre pere nakin, kî li ku rûnişt serbest e.
Tevî zarokan em şeş kes bûn, em bûn weke nokên tu li tahtê xe, heryek bi derekê da pengizîn, lê ji ber ku me zêde xwe da ser hev û xwest li ba hev rûnin, di netîceyê da cî bi destê me kesî neket, em giş man liser danê nigan.
Xanimê gazin ji nigên xwe kir û got ew nikane zêde ji pê bisekine. Li ser vê, axirê piştî keftelefteke temam min du cî ji xwe û wê ra dît û em ji yên qetiyan.
Saet li dor duyan(14.00)dema em li Nykopingê daketin texsiya me hazir bû, me tê da cî li xwe xweş kir û em bi rê ketin.
Dema me li zîla derî xist, xortê bênav(me hîn nav lê nekirye)di himêza diya xwe da li bende me bû. Pîrikê berî me gişan girt himêza xwe û li ser şikil û şemalê wî gelek teorî çêkir.
Nizanim çenga wî dişibe ya kê, pozê wî dişibe ya kê, tiliyên wî zirav û dirêj in dişibin yê kê û wesaîre û wesaîre...
Netîce dor hat min, min jî girt himêza xwe û çend pozên(rismên) baş pê ra kişand. Lê camêr qet çavên xwe venekir û li min nenêrî, wer raketîbû.
Ê ji xwe zarok bi raketinê mezin dibin...
Li gor gotineke pêşiyan, zarok fêkiyên mala ne, maleke bêzarok weke dareke bêfêkî ye.
Divê meriv bi hebûna wan kêfxweş be û bikanibe wan weke zarokên baş mezin bike. Bi hêviya ku em bikanibin wî weke însan û kurdperwerekî baş mezin bikin.
Û helbet nehêlin ew jî weke me bindest bêwelat mezin bibe.
Bi şev em hinek vegeriyan mal, xanim û xortê me yê biçûk jî li wir man.
Li Stockholmê, li îstasyonê dema ez ji nêrdiwanê(pêpelûkan) dadiketim jêr, min dît ku waye sê(3) deqîqe ji hatinê trênê ra maye. Loma jî min hinekî lezand. Lê nizanim çawa bû, hema ji nişka ve nigê min ê rastê berwar şikiya(fistiqî) û janekê da dilê min.
Ez xwar bûm, min hinekî mizda û xwe gîhand trênê.
Bi rê da heta min xwe gîhand mal, min zêde tiştek ferq nekir. Lê vê sibehê dema ez ji nava nivînan hêzê ser xwe kir ku rabim, min dît ku ne îşê henekan e, tew ez nikanim xwe bidim ser. Wer xuyaya qevda nigimê min baş êşiyaye.
Li mal gopalê min jî tuneye ku bidim dest xwe. Min çavên xwe li hundur gerand û doxa paçikê paqijiyê dît, nuha ez vê doxê didim ber xwe û weke qazê bi nigekî xwe hol dikim. Heta min xwe gîhandiye ber makîneyê(kompîtorê)û ev rêz nivîsandine min ezabekî mezin kişand.
Heta meriv ”seqet” nebe, meriv nizane halê seqetan çi ye. Nuha ez halê kesên bi nigekî baştir fêm dikim.
Ya rast jixwe ew nigê min berê jî ne tu nig e, heta nuha gelek bela hatine serî. Lê dîsa ji tunebûnê çêtir bû, baş xerab ez ji xwe ra pê diçûm û dihatim...
Xanimê telefon kir got, heta em werim tu û Serhat divê hundur paqij bikin!
Min got, xanim tu qala çi dikî, vaye ez kût bûme, nikanim xwe bigihînim daşirê, tu hîn doza paqijiyê li min dikî.
Min mesele jê ra got û dengê wê birî.
Şansê kurdan wiha ye, tu carî rojekê bi temamî dilşa namînin, kêfxweşiya wan herî zêde heta danê êvarê dajo, piştre miheqeq tiştekî ne xwe diqewime, qeza û belayek tê serê wan.
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar