Herçiqas berê jî carekê min bi ber guhê we xistebe jî lê di dubarekirina careke din da tu zirar tuneye, dawiya dawî 4 hefte tehtîl qediya û sibe bi xêr û xweşî ez dest bi kar dikim.
Çar hefte wek xwenekê hat û çû, min ne rohn kir û ne jî tîr kir, min hil kir û ne jî heram kir.
Bawer bikin li ber çavên min hertişt dîsa wek xwe ye.
Hefteya pêşî min got 4 hefte naqede, loma jî bi piranî li hewşê min xwe da berberoşk.
Hefta duduyan min hinekî xwe bir û anî, çend tîjik dan xwe û xwest ku ji hundur derkevim lê bi fikara ku hîn wext pir e min hew carê dît ku ew hefte jî qediya.
Hefta sisiyan xanima birayê min Berzan bû mîvana me. Xêra wê ez û xanim çend caran bi hev ra derketin û me li gor hefteyên berê dilê xwe li gerê û dîtina Stockholê rehet kir.
Yanî ez dikanim bibêjim ku hefta sisiyan baş derbas bû.
Lê hefta çaran ji hemûyan baştir û rengîntir derbas bû. Wek Lotoya ku di 70 saliya meriv da ji meriv ra lêkeve, vexwendin li ser vexwendinê, dost û hevalan mala wan ava em ji destê hev kaş dikirin.
Roja ku kesî ban me nekira îcar em rehet nedisekinîn, îcar me ban hinekan dikir û em diketin hige dingê.
Hin hevalên nêçîrva li gundên Stockholmê em dawetî xwezayek muhteşem û xwarina goştên pezkûvî û gakûviyan dikir, hinekan li hewşên wek mêrgên zozanên Serhedê em dawetî şevbêrkên nostaljîk û xwarina goştê berxan yê biraştî dikir.
Em feqîrên Xwedê mabûn di nabêna Xelî û Celîl da, me nizanîbû ji kîjanî ra bibêjin erê û ji kîjanî ra jî bibîjin na.
Yanî di hefta dawî Xwedê bi carekê da da me.
Bêguman me jî qet texsîr nekir, heta ji me hat me dilê xwe li xwarin û vexwarinê rehet kir.
Heta vira min tenê qala xwarin, vexwarin û şevbêrkên nostaljîk kir, min qala tiştên hûn jî wek min pê ”xemgîn” bibin nekir.
Bira ew ji min ra bimînin. Bîranînên wiha meriv di zûleya dilê xwe da wek sirekî veşêre baştir e. Wê demê meriv hevalê xwe pê nerehet nake.
Şevbêrkên me hevalên Stockholmê gelek caran dişibe sohbeta meyvexuran, xweş dest pê dike lê gelekê caran ”xerab” diqede.
Diyar e ew jî biharata jiyanê ye, bêyî wê jiyan xag e.
Wê şevê hevalekî got, dibê êdî em qala ”rojên borî” û bîranînên berê nekin, ya girîng pêşeroj e, dibê em qala wê bikin.
Belkî rast e. Dibê meriv carê viya jî tercûbe bike.
Çima ergenekonciyên kurd di îdîanameyê da tune ne?
Îşev qet ji dilê min nayê ku qala Ergenekonê û dewleta çeteyan bikim. Ya herî baş dibê meriv zêde pêda nere, ku mriv zêde pêda here merivê aqil berde.
Ji ber ku tu norm û pîvanên ku meriv bikanibe pê wan ji hev bigerîne nemane, herkes dikane ajan û endamê Ergenekonê be.
Dewlet, bûyeran û navê ajanan piço piço, rast û derewan li bin guhê hev dixe, dike gêrmiya gavanan û dû ra belav dike.
Loma jî meriv nizane çi rast e û çi jî derew e?
Lê tiştê balkêş, dewletê heta nuha hîn lîsteya ”ergenekonciyên kurd" yanî lîsteya endamên Ergenekonê yên di nava kurdan da eşkere nekiriye. Dozger tenê çend tişt û nav bi rengekî tevlihev îma kiriye.
Gelo mimkûn e ku di nava rêxistineke wek Ergenekonê da ku di esasê xwe da bi piranî ji bo kurdan hatiye çêkirin kurd tunebin?
Bêguman ne mimkûn e ku tunebin. Lê qey hîn dor nehatiye eşkerekirina wan. Bi îhtîmaleke meizn di rojên pêş da emê gelekên wan jî nas bikin.
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar