Aslan* merheba ji te ra!
Pismam, belkî tu ne li bende me bû, lê îro ez û Hêvî em dîsa bûn mîvanê te. Wek hertim, dîsa te qet dengê xwe nekir, tenê ez peyivîm.
Belkî tu nizanibî lê ez ji te ra bibêjim, îro 9-ê nîsanê ye, roja ku te ji nava me da rê û hatî vî warê xwe yê ebedî.
Cara dawî di 25-ê temûza par da bû(25/5-07), dîsa ez û xanima xwe Hîvî em hatibûn ziyareta te. Ji wê rojê û vir da ye ev cara pêşîye ku em nuh riya xwe bi te dixin. Yanî 9 meh di ser ra bihurîne.Xwedêgiravî em li eynî bajarî dimînin.
Ez çi bikim, darê min hew di xênî hil tê!
Ez dizanim tu merivekî gelkî bînfireh î, sebr û tehamula Hz. Eyûb bi te ra ye, loma jî zû bi zû tu xwe ji kesî aciz nakî. Ez vê yekê baş dizanim, lê li hember te dîsa jî ez xwe rûsar û şermesar his dikim.
Malşewitiyên salan pir zû derbas dibin. Tam heft (7)sal berê(sibe dikeve sala heyştan), di rojeke wek ya îro(9-ê nîsanê)da bêyî ku tu haya evdê Xwedê bigihînê, ji nişka ve, bi hawakî bêveger te xwe ji nava me da alî.
Li vî welatê xerîb, te ez bi tenê û hustuxwar hîştim!
Malneket, yekcarnan sebra me bi hev dihat!
Tu zanî xerîbiya bi salan meriv dilzîz dike, nuha, dema ez van rêzan dinivîsînim hêsir ji çavên min wek taviyeke nîsanê dibarin ser kompîtorê.
Neyse, ez ji te ra rêwîtiya xwe bikim.
Ji bo ku ez werim ba te, ji ciyê kar min îro îzin girt. Hêviyê jî ewê ji kar hinekî zû derketa û me yê saet li dora 15.30-î li Gullmarsplan hevûdu bidîta. Heta Hêvî bihata minê gul û mûmên ku me yê ji te ra bianiya hazir bikira.
Do êvarî heta derngê şevê me qala te kir. Me bîranînên xwe teze û dubara kir. Ez nizanim çima, hema dema ku meriv qala te dike, tavilê melûlî û mahzûniyek ruyê Hêviyê digre û hema hêsir ji çavan gundor dibin.
Dîsa ez mijarê dûr ketim.
Wek bûka ku dike here zeyî, vê sibê ez rabûm, min serê xwe şuşt û xwe baş xemiland. Tu zanî ez ne wek te me, ez ji tûzikandina bejn û bala xwe pir hez dikim. Loma jî min kincên xwe yên herî xweşik li kirin û xwe baş çêkir û seet li dora duduyan ez ketim rê, çûm Gullmarspalanê, warê xwe yê kevn.
Lê ji şansê xerab ra ji do êvarî da ye berfê û şilopeyê dest pê kiriye. Lê min tedbîra xwe baş girtibû, ne berf, kevir jî bibariya tesîrê li min nedikir.
Dibe ku haya te jê tunebe, ev 5 sal in min ji herêma Gullmarspilanê bar kirye, nuha li Alby-ê dimînim. Xaniyê min yê nuha wek ba me, bi hewş e. Buhar û havînan rûniştina li hewşê gelkê xweş e, hewş tije kulîlk in. Bîna meriv pê der tê.
Û dema dinya xweş be, manqila xwe jî didim ber xwe û goştê xwe dibrêjim, êdî kêf kêfa min e!
Ez çer li Gullparsplan ji tirênê daketim û derketim qata jorîn min hew dît ku Îkram Delen li hember min e. Tu zanî Îkram jî di metroyê da wek şefê karkiran dixebite. Tam di wê bîstikê da li wir alîkariya milet dikir.
Me xêrhatin da hev û hinekî jî li hal û demê hev pirsî. Got tu bi ku da diçî?
Min got, wele xanima min ewê bîsteke din were vir, emê bi hev ra herin ser gorra Aslan.
Tu zanî Îkram gelkî ji te hez dikir, dema min wer got, gelkî kêfa wî hat, got tu pir baş dikî.
Ji bo ku ez herim kulîlk û mûman bikirim, min xatir jê xwest. Lê dîsa jî heta ber devê derîyê dikana gulfiroş bi min ra hat.
Ez çi bikirim, ez berê bi yê firoşyar dişêwirim. Min îcar jî wer kir, min got ez dikim herim serdana gorra hevalekî, gelo di vê demsalê da kîjan kulîlk baş in û dikanin zêde li ber xwe bidin?
Xanimê mala wê ava gelek alternatîf pêşniyar kir, dawiya dawî me li ser qevdek gulên sor li hev kir. Got ez çawa çê bikim, kîjan pel û hişnayiyê tevê kim?
Min bi kurtî qala xweşbîniya te kir û got, wele tu çawa çêkî jî wî qebûl e û ewê bi dilê wî be. Çimkî tişt çuqasî ne xweşik bûya jî wî tim bi çavekî baş û dilovan lê dinêrî. Min got, xwarina herî xirab û birinca kuzûrî jî li ba wî wek şîr û çekir bû.
Axir çend gotinên din jî em li ser te peyivîn. Pîrek li pişt min di dorê da bû, wê jî dikira gulîlk bikiriya. Pîrê jî xwe tevî sohbeta me kir û got, çi heyf ku însanên wiha roj bi roj kêm dibin.
Welhasil ez zêde dirêj nekim, xanimê qevdê kulîlkên te baş çêkir, bi rastî kêfa min jî jê ra hat. Û min du mûmên bi qapax jî kirîn û paş da çûm metroyê. Îcar mûmên bi qapax derketine, li ber baranê jî şil nabin û venamirin.
Heger bê bîra te, di hundurê metroyê da qahwexaneyek ji bo rêwiyan çêkiribûn, meriv hema li ser nigan çay û qahweya xwe vedixwar. Dema tu diçû û dihat mala me, miheqeq te riya xwe bi wir dixist û qahweyek wan vedixwar. Nizanim çima lê kêfa te ji derên wer ra gelkî dihat.
Axir, ew jî zemanek bû…
Ez çûm wir û mam li bende Hêviyê.
Bîstek derbas bû Hêvî hat, Îkram hîn li wir bû. Min numra otoboza dihat ba te ji bîr kiribû, min ji Îkram pirsî. Wî, xortekî kurd yê din jî bi wî ra kar dikir, got lawê mele Bahrî Xurşît e, herduyan mala wan ava be tavilê defterên xwe li bin guhê hev xistin, telefonî vir da û wê da kirin û di nava çend deqîqeyan da navê otoboza me fêr bûn.
Min got heyra mala we ava, lê xortê din got na, ezê te heta pageha otobozê bibim. Û heta wir bi min ra hat.
Haaa, gelek silavên Îkram ji te ra hebûn, dibê ez wê jî ji bîr nekim.
Otoboz hat, em bi rê ketin.
Dema em li pageha goristana te daketin berf û şilopeya me hîn berdewam bû. Ez bi tedbîr bûm, min şemsiya xwe vekir û em ketin rê.
Dema em li pageha goristana te daketin berf û şilopeya me hîn berdewam bû. Lê ez jî bi tedbîr bûm, min şemsiya xwe vekir û em ketin rê.
Îcar jî wek hercar bû, me riya gorra te şaş kir, bira ne îş e, goristan roj bi roj mezin dibe. Berê kesek ji te wê da tunebû. Nuha li pişt te du rêzên din jî çêbûne. Axir piştî tertilandinek biçûk me mala te dît.
Em li ber nigên te rawestiyan û me silav li te kir. Gelek pel ji daran weşiyabûn ser gorra te, Hêviyê rahîşt tirmixa cîranê te yê kurd û dest bi şirtkirinê kir. Der û dora gorra te baş paqij kir.
Cîranê te xortekî 18 salî ye, ji Kurdistanê Îranê ye. Çend rojan berî wefata te ji alî çend xortên swêdî va hatibû kuştin. Gora wî hertim paqij û wek bexçeyekî kulîlkan e.
Me tacegula xwe danî ber serê te û herdu mûmên xwe jî vêxistin. Tiştê ecêb, ew qarta ku di serdana xwe ya 9 meh berê da min ji te ra nivîsî bû, hîn li wir, li ser ber lewheya li ber serê te bû. Min hêdîka rahîştê û bala xwe da nivîsê. Nivîs hîn dihat xwendin. Fene ku ez xezîneyekê bibînim, min bi dengekî matmayî ji Hêviyê ra got:
-Hela bala xwe bidê, qarta min hîn li vir e û tişt pê nehatiye!
Hewqas şilî û şepelî, hewqas ba û bahoz ne firandibû û ne jî nivîs xera kiribû. Min ew û qarta nuh, xistin hundur stara mûmikan, ji bo ku şil nebin û demeke din jî li ber xwe bidin.
Te ji çay û cixarê gelkî hez dikir. Berî ku em xatir ji te bixwazin min cixareyek ji xwe ra vêxist û yek jî xist hundur stara/fanosa mûmikan û danî ber serê te. Sedîsed te gelkî bîriya cixarê kiriye.
Min di dilê xwe da digot, îro ewê mîvanên te pir bin, çimkî di saxiya te da hema hema hemû kurdên Stockholmê dost û hevalên te bûn. Tu li Stockholmê ji bo hemû kurdan wek Xocê Xizir bûyî.
Ez dizanim van gotinên min nuha bi te ne xweş in, nuha tu xwe gelkî aciz dikî, lê rastî jî ev e. Di rojeke wiha da min tu tik û tenê dît.
Lê dibe ku rastiya jiyanê ev be.
Belkî tu rewşa kurdan jî meraq dikî. Welah Kurdistana başûr ne tê da, rewşa wan ne xerab e, lê hersê perçeyên din jî kurd hîn bindest û perîşan in. Li hersê perçeyan jî dijmin zilma xwe eynî wek berê didomîne, girtin û kuştina kurdan berdewam e. Yanî tu tiştekî berbiçav nehatiye guhertin.
Tenê tiştê hatiye guhertin û ev yek jî hêviyekê dide meriv, ew jî şiyarbûna kurda ye. Di Newroza îsal da li seranserê Kurdistanê bi milyonan kurd li ser nigan bûn. Lê rejîmên Tirkiyê û Sûriyê dîsa destên xwe di xwîna kurdan gerandin. Bi taybetî jî li Tirkiyê îktîdara AKP-ê û leşkeran bi hev ra zilmeke mezin li milet kirin.
Xebereke din.
Belkî kesî hîn ji te ra negotibe. Hema ezê ji te ra bibêjim. Wê rojê Sirac Kiricî hat vir. Fersend çênebû ku em hevûdu bibînin, em bi telefonê peyivîn. Min pirsa Fexrî û diya te jê kir. Got wele diya te çendakî berê wefat kiriye. Ji bo sersaxiyê ez hîn li Fexrî negeriyame, ez tim ji bîr dikim.
Piştî wefata te, her sal dihat û diçû, min tim dibihîst. Lê yek carê jî li me nepirsî û bi alî me da nehat. Dibêjin rê ji dila diçe dila, qey rahmetiyê jî fêm kiribû ku kêfa min jê ra nayê loma bi alî me da nedihat.
Ji ber ku tu dizanî “kêfa me ji hev ra nedihat” loma jî ne hewceyeku ez ji te veşêrim.
Ez qet ji bîr nakim, li mala we, te carê li ber min jê ra got, “tiştê ez dizanim Xamo ji te hez nake”, wê îtîrazî vê gotina te kiribû û gotibû “hûn mêrikê mexsoyî fêsad in”, lê di hundurê xwe da dizanîbû ku tu rast dibîjî. Ji ber ku sedîsed tu ne emîn bûya te tiştekî wiha nedigot.
Yanî êdî ji bo wê jî xeman nexwe.
Încîl dibêje, tu ax î, tu yê vegerî axê.
Emê hemû bibin ax.
Ez bawer dikim mîvaniya me bi dilê te bû û şêwra me jî îşev xweş bû. Bîna me hinekî bi hev derket.
Lê min pir dirêj kir, tu biwestî jî tu nabêjî ez westiyam, lê ez westiyam. Saet wa ye tê yekê nîvêşevê. Êdî ji bêxewiyê çavên min duxrin.
Heta salê tê bi xatirê te...
*Mehmet/Aslan Kaya
Inga kommentarer:
Skicka en kommentar