Şeveke nostaljîk

Adet, toreyek swêdiyan heye, dema jin û mêr ji hevûdu têr û aciz dibin ji bo demeke pir kin xwe ji hev dûr dixin, ya her yek bi aliyakî da diçe tahtîlî ya jî bi hewakî xwe ji hevûdu vedidizin û gav û seetê hev û du nabînin.

Piştî hefteyekê dema tên ba hev, wek berx û maka hefteyekê hevûdu nedîtibin, bi hesreteke mezin û bi bîrîkirineke bêsînor li hev dan dibin û bi hevûdu gelkî şîrîntir dibin.

Bi hêviya ku ev teoriya siwêdiyan ji min jî rast bigere.

Ev 5 roj in ji ber neheretiya xwe min tiştek nenivîsandiye. Ez hêvî dikim ku bi vê dûrketina kin wek swîdiyan me jî bîriya hev kiribe û ji îro û pê va jî em bi hevûdu şîrîntir bibin.

Lê min nexwst ev dûrîtî zêde dirêj bajo, çimkî ez dizanim yê demeke dirêj ji çavan dûr be dikane ji dilan jî dûr bikeve.

Loma jî min nexweşiya xwe do bi festeke nostaljîk dawî anî.

Do êvarî, Wîldan Tanrikulu em çend heval, ez, Mamoste, Nafî Çilgin, Nîmet Aydin û Selîm Bakac bi malbatî kirin mîvanê xwe.

Mala Wîldan û Şukran xanimê ava be, him ji me ra sifreyek têr û tije danîn ku me tilayên pê ra xwar û him jî em çend hevalên ku me gelkî bîriya hev kiribû, lê ji ber ku Stockholma xopan pir mezin e ji şansê xerab ra karwanê me tu carî rastî hev nedihat anîn ba hev.Bi xêra vê şevbêrkê me hevûdu dît.

Û ji bo min jî bû wek şahiya qewitandina nexweşiyê.

Li xerîbiyê bi borîna salan ra, di demsala kokimiyê da dermanê her babet nexweşiyê şevbêrkên wiha ne, dîtin û sohbeta bi her hevalekî ra wek ku hekîmê lokman here ser nexweşekî giran, hemû birînên ku xeribîyê di dil û hinavê meriv da wekirine ji bo demeke kin be jî dikewin û dil aş dibe.

Divê meriv li hember dilşadiya dil û ruh çikûsiyê neke, divê meriv tim comerd û bi rahm be.

Heta nîvê şevê, me hin filmên kevn, yên dema xortaniyê, yên salên borî careke din li makaraya havizayê gerand û ji nuh ve lê temaşe kir. Bi temaşekirina filmên di zêrzemiya hafizayê da em geh dilşa û geh jî xemgîn bûn, me kul û kederên qalikgirtî ji rast û çep ve, lê bi rengekî hekîmane nenûk û hêdîka qaş kir.

Lê me birîn ne zêde êşand û ne jî xwîn kir.

Bîranîna bîranînan dil aram û dilşa dike, divê meriv tu carî ji dilşakirina dil netirse, ne xwe hemû bîranînên xweş jî dikanin bibin kul û derdên bêderman.

Şevbêrkên wiha wek dermanê çavê kul e, li gor hewcedariyê divê meriv bikar bîne, ya na çavê şîloqê bigre, heta dikane kor jî bibe. Ji ber ku li xerîbiyê çav jî wek dil zû kul dibe. Divê meriv bê derman nehêle.

Kurd dibêjin, beq nequrre ewê bidirre…